در فاصله سالهای 1939 تا 1945 برای نخستین بار در تاریخ بشر از کارخانه های مرگ برای کشتار انسانها استفاده می شد. نازی ها شش اردوگاه کشتار بنا کردند که سه میلیون یهودی در آن قتل عام شدند.
خلمنو، اولین مرکز کشتار بود که در دسامبر ١٩٤١ در وارتگاو (بخشی از لهستان که ضميمه آلمان شد) داير گشت. در آنجا، اکثر یهودیان و کولی ها در کامیون های سیار گاز به قتل رسيدند. در ١٩٤٢، نازی ها اردوگاه های مرگ بلزک، سوبیبور و تربلینکا را (که روی هم رفته اردوگاه های عملیات راینهارد نامیده می شدند) در لهستان اشغالی داير كردند تا به اين ترتيب یهودیان لهستان را به شيوه ای سازمان يافته به قتل برسانند. در مراکز کشتار عملیات راینهارد، مأموران اس اس و نیروهای پشتیبان آنها حدود 1,5 میلیون یهودی را از مارس 1942 تا نوامبر 1943 قتل عام کردند.
تقریباً تمام یهودیانی که به اردوگاهها منتقل می شدند بی درنگ در اتاقهای گاز به قتل می رسيدند، به استثنای تعداد اندکی که برای کارهای خاص با عنوان "یگانهای ویژه" -Sonderkommandos- دستچین می شدند. بزرگترین مرکز کشتار، اردوگاه آشویتس-بیرکناو بود که تا بهار ١٩٤٣ چهار اتاق گاز فعال داشت که در آنها از گاز سمی "تزیکلون ب" استفاده می شد. در اوج انتقال یهودیان اروپا به اردوگاه ها، همه روزه 6 هزار یهودی در آشویتس-بیرکناو در لهستان با گاز كشته می شدند. تا نوامبر ١٩٤٤، بیش از یک میلیون یهودی و دهها هزار تن از كولی ها، لهستانی ها و اسرای جنگی اتحاد شوروی در این اردوگاه با گاز به قتل رسيدند.
اگرچه بسیاری از پژوهشگران در گذشته اردوگاه مایدانک را ششمین مرکز کشتار به شمار می آوردند، تحقیقات اخیر جزییات بیشتری را در باره کارکرد و عملیات انجام شده در لوبلین-مایدانک برملا کرده است. در چارچوب عملیات راینهارد، مایدانک عمدتاً به منظور اسارت یهودیانی بکار می رفت که آلمانی ها موقتاً از کشتنشان صرف نظر کرده بودند تا آنها را به بیگاری بگمارند. برخی اوقات، از این اردوگاه به عنوان کشتارگاه قربانیانی استفاده می شد که قتل آنها در مراکز کشتار عملیات راینهارد (اردوگاههای بلزک، سوبیبور و تربلینکا 2) میسر نبود. این اردوگاه همچنین محل نگهداری اموال و اشیای قیمتی گرفته شده از قربانیان یهودی در مراکز کشتار بود.
نیروهای اس اس مراکز کشتار را موضوعی فوق سری قلمداد می كردند. به همين دليل برای از بین بردن تمام علائم مربوط به عملیات خفگی با گاز، "یگانهای ویژه زندانیان" مجبور می شدند تا اجساد را از اتاق های گاز خارج کرده وآنها را بسوزانند . محوطه بعضی از این مراکز کشتار برای سرپوش گذاشتن و پنهان کردن قتل میلیون ها نفر، از نو خاکبرداری یا استتار می شد.
شش اردوگاه کشتار
خلمنو نخستین اردوگاه کشتاری بود که نازی ها با هدف واحد قتل عام به صورت سیستماتیک برپا کردند. در این اردوگاه 152 هزار زندانی در فاصله دسامبر 1941 تا مارس 1943 و سپس در ماههای ژوئن و ژوییه 1944 با گاز کشته شدند.
اردوگاه کشتار بلزک در ماه مه 1942 بنا شد و تا اوت 1943 به کار ادامه داد. طی این مدت 600 هزار یهودی در اتاقهای گاز این اردوگاه کشته شدند.
سوبیبور نیز در ماه مه 1942 راه اندازی شد و کشتار در آن تا اکتبر 1943 ادامه داشت، زمانی که شورش زندانیان به فعالیتهای نازی ها در این اردوگاه خاتمه داد. 250 هزار نفر در اتاقهای گاز این اردوگاه به قتل رسیدند.
اردوگاه تربلینکا از ژوییه 1942 تا نوامبر 1943 به کار مشغول بود و 900 هزار یهودی در آنجا کشته شدند. در اوت 1943 شورش زندانیان به انهدام بسیاری از تجهیزات این اردوگاه منجر شد.
آشویتس-بیرکناو توامان یک اردوگاه اسارت و یک اردوگاه کار اجباری بود که بعدها به بزرگترین مرکز کشتار تبدیل گردید. تخمین زده می شود که یک تا دو میلیون نفر در این اردوگاه جان باختند. نازی ها برای نخستین بار در سپتامبر 1941 یک گروه 250 نفری اسرای جنگی لهستانی و 600 اسیر جنگی شوروی را در این مکان با استفاده از گاز خفه کردند. از مارس 1942 آشویتس-بیرکناو به مرکز کشتار تبدیل شد. از هر 10 قربانی در آنجا 9 نفر یهودی و مابقی لهستانی، کولی و اسیران جنگی شوروی بودند.
روش های کشتار
رایج ترین شیوه کشتار در اردوگاه های مرگ استفاده از اتاق های گاز بود. در آغاز نازی ها پس از تهاجم به اتحاد شوروی در ژوئن 1941 و تیرباران دسته جمعی غیرنظامیان به دست "واحدهای سیار كشتار"، کامیون های گاز را برای كشتارهای دسته جمعی مورد آزمایش قرار دادند. کامیون های گاز، کابین های سربسته و بدون منفذی داشتند که گاز از لوله اگزوز به داخل آنها منتقل می شد. نازی ها زمانی به استفاده از کامیون های گاز روی آوردند که اعضای واحدهای سیار كشتار از خستگی ناشی از جنگ و عذاب روحی ناشی از تیرباران انبوهی از زنان و كودكان شكایت کردند. علاوه بر این، نازی ها دریافتند که کشتار با گاز هزینه کمتری در بر دارد.
تا پیش از به کار گرفته شدن گاز برای کشتار، واحدهای سیار تعداد بی شماری از قربانیان را در تیرباران های دستجمعی قتل عام کرده بودند. تیرباران به عنوان یک شیوه کشتار جمعی در اردوگاه های مرگ نیز مورد استفاده قرار می گرفت. در 3 و 4 نوامبر 1943 نازی ها 17 تا 18 هزار یهودی را با تیرباران کشتند و این واقعه را "جشن دروی خرمن" نام نهادند.
در 1941، نیروهای اس اس به این نتیجه رسیدند که مؤثرترین شیوه تحقق "راه حل نهایی" انتقال یهودیان به اردوگاه های مرگ و کشتار دستجمعی آنها در اتاق های گاز است. در همان سال، نازی ها اردوگاه خلمنو را در لهستان دایر كردند و یهودیان اهل لودز لهستان و كولی ها در کامیون های سیار گاز آن اردوگاه كشته شدند.
در 1942، کشتارهای دسته جمعی سازمان یافته در اتاق های گاز در بلزک، سوبیبور و تربلینكا- که همگی در لهستان قرار داشتند- شروع شد. هنگامی که قربانیان از واگن های مخصوص حمل حیوانات "تخلیه می شدند"، به آنها گفته می شد که بایستی خود را در"حمام" ضدعفونی کنند. نگهبانان نازی و اوکراینی گاهی اوقات بر سر قربانیان فریاد زده و آنها را مورد ضرب و شتم قرار می دادند؛ به قربانیان دستور داده شده بود تا در حالی که دستهای خود را بالا گرفته اند وارد "حمام ها" شوند تا به این ترتیب تعداد بیشتری از افراد در اتاق های گاز قرار بگیرند. هر چه اتاق های گاز شلوغ تر بودند، قربانیان سریع تر خفه می شدند.
نازی ها دائماً به دنبال راههای مؤثرتری برای از میان بردن قربانیان خود بودند. در سپتامبر 1941، آنها در اردوگاه آشویتس برای خفه کردن حدود 600 اسیر جنگی روس و 250 زندانی بیمار از گاز "تزیکلون ب" (که قبلاً از آن برای گند زدایی استفاده می شد) به صورت آزمایشی استفاده کردند. گلوله های تزیکلون ب، با قرار گرفتن در معرض هوا به یک گاز مهلک و کشنده تبدیل می شدند. استفاده از این گلوله ها، به عنوان سریعترین روش كشتار با گاز برای کشتار دسته جمعی در آشویتس انتخاب شد.
اجساد کشته شدگان در گورهای دستجمعی یا در کوره های جسدسوزی سوزانده می شد. نازی ها قبل از سوزاندن اجساد دندان های طلای قربانیان را به یغما می بردند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
